وبلاگ من

با تشکر از دوست عزیزم هيجان بخاطر دعوتش

قرار شد من هم در دنباله اين دعوت بنويسم چرا اينجا و چرا اين وبلاگ.

راستش خيلي دليلا دارم واسه اينكار. اينجا خيلي از روزمرگيام و چال ميكنم. انتظارامو به در و ديوار ميكوبم. غصه هامو قسمت ميكنم و شاديامو پرورش ميدم.

اينجا مينويسم كه هیچ چی رو یادم نره. مینویسم که سالها بعد اگه یه روزی دلم شکست یا دلی شکستم يادم باشه این روزارو چظور گذروندم. مينويسم كه يادم بمونه اين روزا منو همسرم چقدر محكم دست به دست هم داديم و وقتی دست همدیگه رو گرفتیم ما بزرگ شدیم و مشکلات کوچیک. كه يادم بمونه و يادمون بمونه زندگي هم بالا داره هم پايين. هم خوشي هم ناخوشي. هم سختي هم راحتي. پس يادمون باشه وقتي بازم يه راحتي اي سخت شد، وقتي يه خوشي ناخوشي شد، ما راه حلشو پيدا كرده بوديم.

هروقت دیدیم از هم صحبتی هم خسته شدیم یاد این شبا بیفتیم که روی قسمتی از سنگ پذیرایی که فرش نشده فندق می شکنیم و چایی میخوریم. من میوه پوست میگیرم و همسرم با حرفاش سر به سرم میذاره.

می نویسم که یادم باشه این روزا منتظرم. یادم باشه اين فرشته اي رو كه قراره بياد چقدر از ته دل خواستم. يادم باشه كه وقتي  اومد از گريه هاش خسته نشم. از لجبازياش دلم نگيره. از دور شدنش بترسم. يادم باشه این من بودم كه من اونو خواستم نه اون منو.

می نویسم یادم باشه که هر وقت دلم میگیره زنگ میزنم به مامانم یا خواهرم. من یه بند میگم و میگم. اوناهم گوش میکنن. خیالم راحته که هراتفاقی هم که بیفته هستن و تنهام نیمذارن.

مینویسم که دل نوشته هام ثبت بشه. تا اگه یه روزی دیگه این احساسا نباشه یا دیگه خودم نباشم این فرشته بدونه تو دل مامانش و باباش چه خبر بوده. من باید برای رسیدن به نی نی راه سختی رو طی کنم. راهنمای زیادی نداشتم. امیدوارم این تجربه هام راهنمای خوبی باشه واسه اونیکه قدم تو این راه میذاره.

خیلی حرف زدم. بازم خیلی دلیل دارم واسه این وبلاگ. ولی دیگه باقیش مال من و دست نوشته هام.

هیجان عزیزم بازم ازت ممنونم که از بین تعداد محدود دوستات منو انتخاب کردی. اگه دوستای گلم سروین جون (من هنوز کودکم-وبلاگ دنیای من) نانای عزیزم (اولدوز 1992) و شیما (از وبلاگ فرشته کوچولو) قابل بدونن منم اونا رو واسه ادامه این نوشتن دعوت کنم.