پایان هفته سی و دو
پایان هفته سی و دو هفته هاست دلبرکی خانه نشین قلبم شده. درست سی هفته ی پیش با پاهای لرزان و ناامید در یک اتاق سرد از تختی بالا رفتم پر از ملافه های سبز تیره. درست سی هفته پیش خانم دکتری با صلوات سه فرشته ی یخ زده در دلم جاداد تا از گرمای دلم جان بگیرند. سه فرشته ی میکروسکوپی که سه روز از حیاتشان میگذشت. تا پا به دلم گذاشتند دست به دامن کوثر شدم که رهایم نکنند و آن لحظه چقدر به دلم افتاد که دخترکی سهم من است.
سن بارداری: 32 هفته تمام و سن من به وسعت 32 هفته عاشقی و عاشقی و عاشقی. هر جنبشی از او انقلابی میکند در من. خون میدود سمت گونه هایم. تپشهای قلبم تندتر و تندتر میشود. شبهای بی قراریمان بیشتر شده. عادتم میدهی به شبهای آینده. شبهایی که در پی شیر و آغوش چشمان مرا بیخواب خود خواهی کرد.
انگشتانم سر میخورند روی خانه ات. سرت را نوازش میکنم. پاهای کوچکت باهیجان بیشتری ضربه میزنند و با هر ضربه دلم را صدقه میگذارم. نشستن را برایم سخت کرده ای و دلم را نازکتر. زودتر میرنجم. خیلی تغییر کرده ام. همه شیطنتهایم، یک جا بند نشدنهایم گویی پربسته و رفته اند. آرامتر شده ام و آهسته تر. مبادا غباری به مهمل نشیند...
این روزها بیتابم... اما تو هستی... بمان.
تاریخ زایمان برای شما کی دادن؟
خوشابحال ارغوان کوچولو که ماماني به اين پر شوري داره ميبوسمت عزيزم